PANEL-2.deo
Organizator Panela
https://www.mdinainternational.org/
za VOMINFO priredio: Bojan Jovanović bivši đakon Crkve Srbije
Ako je verovati režimskim medijima u Srbiji, dokazano poštenim, nezavisnim i otpornim od nametnutih istina, kriminal i kriminalna narav svega i svačega su poraženi.
Ufff, kakvo olakšanje.
Sad treba pripremiti slavlje nakon uspeha naših vidljivih i ne vidljivih ratnika iz sene.
Nema, dok jednom ne smrkne drugom ne može da svane. Pa zar Zemlja nije okrugla? Neizbežni su dan i noć.
Sada će u Srbiji uvek biti dan obasjan monumentalnim delima naših junaka, do duše ne vidljiva ljudskom oku kao Stvoritelj vernikovom oku.
Ljudi se pitaju kakvo svetlo, kakav dan, gde su rezultati? O jadni nevernici pa ko je video sumnjati u uspeh, pa prvi korak ka uspehu je vera u uspeh zato naše junake koji su nas doveli do ovakve lepote treba da predložimo za Nobela da im tutnu po jedan kipić pa da vidiš slavlja.
Iako sve ovo liči na zajebanciju nije ni približno zajebanciji koju pokušavaju da nam prodaju kao istinu i to onu golu.
Tragikomična je matrica po kojoj nas srpski fosilizirani vizionari drže da smo sličniji govedima nego razumnim bićima. Strašno je da nam život kreiraju nekoliko polupalih i neubrojivih ljudi koji rade cirkus sa nama i na lokalnom i na svetskom nivou.
Pošto je režimska laž u Srbiji postala standard ne ostaje nam ništa drugo nego da žešće povedemo borbu za zaštitu demokratije kao i ljudskih i verskih sloboda.
U nastavku Panela objavljujemo gorku istinu o problemima Starokatoličke verske zajednice u Srbiji. U prvom delu dotakli smo se Rumunske Pravoslavne Crkve
a u daljem radu Panela biće reči o Crnogorskoj Pravoslavnoj Crkvi i Hrvatskoj Pravoslavnoj Crkvi.
Bojan Jovanović
autor knjige
Starokatolička crkva Srbije
Zapadna pravoslavna crkva
Zapadnopravoslavna ili Starokatolička crkva svetog Antuna u Petrovaradinu (prvobitni/autentični izgled pre devastiranja)
Foto: wikipedia
Odamah moramo reći da je ova zajednica (Starokatolička Crkva) kroz istoriju pretrpela toliko patnji i stradanja i zbog njenog striktnog tumačenja i pridržavanja onih aksioma koje su izložene u novozavetnoj Bibliji često nazivana i “boljševičkom crkvom”. Naročito sintagma „Hristova ljubav“ (koju često nalazimo u Novom zavetu), a odnosi se na ljubav koju Hristos ima prema čovečanstvu. Taj biblijski stav koji je Starokatolička crkva gajila u svojoj verskoj doktrini, naravno, nije se dopao ksenofobičnim tzv. „tradicionalnim crkvama“ koje, kako su kasniji događaji pokazali, bile uzrok i podstrekači mnogih potonjih krvoprolića na našim prostorima.
Ovde nas sada zanima njeno delovanje u Srbiji.
U Beogradu je prva Starokatolička župa osnovana 1. oktobra 1929. godine, a za privremenog upravitelja župe izabran je Niko Kalođera. Crkvene prostorije nove Starokatoličke župe u Beogradu (u Dubrovačkoj ulici) osvećene su 14. decembra 1930. godine, a prvu službu obavio je biskup Marko Kalođera. Starokatolička crkva u Jugoslaviji imala je 1939. godine 56 župa koje je opsluživao 41 sveštenik. Izdavačku delatnost imala je samo Hrvatska Starokatolička crkva koja je imala svoj mesečnik “Starokatolik” i godišnji kalendar “Grgur Ninski”.
Starokatolici su u Zagrebu imali Veliki duhovni sud i duhovni sud, koji je postojao i u Beogradu.
U Zagrebu je bila starokatolička Bogoslovna škola.
Pred početak Drugog svetskog rata u Srbiji osnovane su starokatoličke župe u Subotici, Novom Sadu, Petrovaradinu i još nekim mestima. Starokatolička crkva u Beogradu nije prekidala svoj rad za vreme rata u nemačkoj okupacionoj zoni.
U Srbiji je Starokatolička crkva zahvaljujući biskupu Milanu Dobrovoljcu, koji je ustoličen u Beogradu 24. aprila 1955. godine, razvila verski život i uspostavila dobre odnose sa državnim komisijama za verska pitanja. Savezna verska komisija je u 1955. godini Savezu starokatoličkih crkava, na čijem je čelu bio biskup Dobrovoljac, dodelila dotaciju u iznosu od milion dinara.
Verska komisija Srbije takođe je Starokatoličku crkvu uvrstila u redovne korisnike novčane pomoći.
Starokatolička crkva u Beogradu, 24. marta 1957. godine, premeštena je iz prostorija koje je koristila u Dubrovačkoj ulici u novoizgrađenu bogomolju u ulici Mike Alasa br. 10. Do preseljenja je došlo jer je zgrada u Dubrovačkoj ulici, ranija škola, bila potrebna školskim vlastima.
Nova zgrada urađena je sredstvima Gradskog narodnog odbora Beograda. Ali se Starokatolici ni u ovoj zgradi nisu dugo zadržali i morali su da pređu u adaptiranu kapelu u župnom stanu pored bivše Nemačke evangeličke crkve, u Drinčićevoj ulici, u kojoj su dobili jednu prostoriju za bogosluženje.
Posvećenje kapele u Drinčićevoj ulici obavljeno je 13. jula 1965. godine. Posvećenje je obavio Vilim Huzjak, biskup Hrvatske narodne katoličke crkve iz Zagreba uz asistenciju novog biskupa Slovenačke starokatoličke crkve Antona Kovačevića. Otvaranju kapele prisustvovalo je oko 50 vernika. Kao gosti svečanosti su prisustvovali prota Milan Smiljanić, predsednik udruženja pravoslavnih sveštenika Jugoslavije, Vlada Stanojević, sekretar Verske komisije Srbije i dr.
Sa starokatoličkim crkvama u FNRJ u Saveznom zavodu za socijalno osiguranje potpisan je Ugovor o socijalnom osiguranju sveštenika, 27. februara 1958. godine. Ugovor su u ime Saveza starokatoličkih crkava u FNRJ potpisali biskup Milan Dobrovoljac, predsednik, i biskup dr Radovan Jošt, potpredsednik, a u ime Zavoda za socijalno osiguranje Zdenko Has, direktor.
Povodom 80-tog rođendana biskupa Milana Dobrovoljca, 11. marta 1959. godine, predsednik Republike Josip Broz Tito odlikovao je Dobrovoljca ordenom Bratstva i Jedinstva I reda. Orden je biskupu uručio 3. aprila iste godine Isa Jovanović, predsednik Komisije za verska pitanja NR Srbije.
Do određenih sukoba u starokatoličkoj crkvi dolazilo je zbog nekih neregulisanih pitanja u ovim crkvama. Tako su pojedine župe u drugim jugoslovenskim republikama bile pod patronatom Starokatoličke crkve Hrvatske, što je bio slučaj sa župom u Malom Iđošu u Srbiji. Ona je ostala izvan Starokatoličke crkve Srbije i AP Vojvodine, jer župno veće ove crkve nije želelo da bude u okviru Starokatoličke crkve Srbije i AP Vojvodine, već je isticalo svoju istorijsku vezanost, od svog osnivanja 1930. godine, za Hrvatsku starokatoličku crkvu, sa sedištem u Zagrebu.
U toku 1968. godine vođen je spor pred opštinskim sudom u Bačkoj Topoli u vezi sa statusom crkvene opštine u Malom Iđošu i imovinsko-pravnih odnosa dve grupe vernika.
Posle smrti biskupa Milana Dobrovoljca 1966. godine biskupija Starokatoličke crkve Srbije i AP Vojvodine počela je da se gasi, da bi bespovratno nestala kao crkva dolaskom Ivana Divljakova, koji je prvo preimenovao ovu crkvu u Starokatoličku-zapadnopravoslavnu, a potom samo Zapadnopravoslavnu. Do ovoga je došlo posle posvećenja Divljakova u Americi u Nju Džersiju za arhiepiskopa Zapadnopravoslavne crkve.
Ovi visokoobrazovani velikodostojnici, sa puno ljubavi, želeli su pomoći malim i slabim, u odnosu na današnju ksenofobičnu strukturu, koja u svom učenju sadrži ne tamo Hristovu Ljubav po Njegovom Jevanđelju, već mizantropiju, kao vrhunac svog izražavanja i osećanja. U pravo zbog te osobine, kada su već uveliko trajali bratoubilački ratovi n atlu bivše Jugoslavije, Ivan divljakov, prvojerarh sada već Zapadnopravoslave crkve, pod tajanstvenim i nerazrešenim okolnostima umire relativno mlad, ne dočekavši ni šezdeset godina životne dobi.
Pa kako je ranija generacija srpske pravoslavne crkve, pomagala male verske grupacije, ovi danas nasuprot njima – uništavaju i sebi prisvajaju verske objekte ionako siromašnoj crkvi, koja je te objekte ranije dobila od same države.
A reč je o crkvi Pokrova Presvete Bogorodice u Petrovaradinu koji je danas prisvojila Srpska pravoslavna eparhija sremska. Iako je hram je prvobitno bio starokatolički, sa posvetom svetom Antunu Padovanskom, brutalno je prisvojen.
I ne samo prisvojen, jer je ovo zdanje podignuto pre od više sto godina i smatra se za kulturno dobro u petrovaradainskom parku. No, na žalost, kada ga je Srpka pravoslavna crkva nezakonito prisvojila, još ga je i devastirala i narušila autentični prvobitni oblik nekakvom nakaradnom adaptacijom i dogradnjom na istom. Mislimo da je ovo veliko krivično delo.
Uz to, prvojerarha, koji je i nadležan nad ovim crkvenim objektom niko ni konsultovao nije niti pak zahtevao da im se “pokloni” dati objekt. On, Very Most Rev. Metropolitan John (LoBue) postavio dva sveštenika kao naslednike predhodnih dvoje, koji su preminuli, da nastave verski kontinuitet ove zajednice, ali, kako se ispostavilo, ovi sveštenoslužitelji, ne mogu ni ući u svoje verske i sakralne objekte, jer su drsko prisvojeni.
Na kraju, dodajmo i to da se desilo ono što je SPC i Beogradska patrijaršija strahovala, da je Vaseljenski pravoslavni poglavar Vartolomej, dodelio autokefaliju crkvi u Ukrajini, i time najavio tektonsku promenu odnosa u Vaseljeni (Ekumeni).
I ono što je važno za naše podneblje, autokefalnost (Tomos o nezavisnosti) letos 2022 godine,dobija i Makedonska Pravoslavna Crkva, i tako postaje “Ohridska arhiepiskopija” koja je (takođe) autokefalna pomesna crkva.
Time je postala “nezavisna” od tkz. SPC, odnosno “Beogradske patrijaršije”, ali istovremeno primarna SPC kao takva više ne postoji pod tim imenom niti statusom.
Reč je o tome, da Tomos koji je SPC dobila 1922. g., od Carigradske patrijaršije, a na kojem temelji svoju “kanonsku jurisdikciju” nad Makedonijom, odnosi se i na odobravanje da se eparhije carigradskoga trona, sa područja savremene makedonske države, a na temelju rezultata balkanskih ratova 1912-13. god., i srpskoga zauzimanja tih teritorija, do tada u Turskoj carevini, pripoje novoustrojenoj Patrijaršiji SPC u Beogradu.
Međutim, danas realnost svedoči, da Jugoslavija ne postoji, da je Makedonija više od dve i po decenije nezavisna država (a Kraljevina SHS jos i manje). Drugim rečima,
Carigradska patrijaršija može u svakom trenutku da ukine (opozove) svoj Tomos iz 1922. godine.
U vezi toga, poznati crnogorski analitičar Vladimir Jovanović kaže:
“U tome tomosu se konstatuje da su “u granicama Ujedinjenog kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca ušle i autokefalne pravoslavne crkve: Karlovačka i Crnogorska”, te navodi da se “priznaje proglašeno jedinstvo autokefalnih crkava: Srpske, Crnogorske i Karlovačke”, ističe Jovanović.
Navodi da “osim 1,5 milion švajcarskih franaka u zlatu, razlozi koji su Carigradsku patrijaršiju motivisali da 1922. prizna “crkveno ujedinjenje”, a koje je uključivalo nekanonsku arondaciju drevne autokefalne Crkve Crne Gore u korist prvi put u istoriji ustrojene Patrijaršije u Beogradu, sada očigledno više ne postoje”.
“Jugoslovenska država ne postoji. Crna Gora je, slava Bogu i našim svetiteljima, opet nezavisna država. Carigradska patrijaršija je u tomosu iz 1922. napomenula da ona “podešava i uređuje granice crkvene uprave prema političkim promjenama koje se dešavaju”. Isti princip kanonskoga prava će važiti i sada”.
Ispostavlja se tako, da takozvana SPC kojoj i samoj kanonska autokefalnost “klati na staklenim nogama”, no ona ipak, kao takva, u stanju je prisvajati tuđu imovinu.
Ovde bi na kraju postavili retoričko pitanje: “Ima li neko ko može ovom bezvlašću stati na put”?!
Današnji izgled Zapadnopravoslavne ili Starokatoličkea crkve svetog Antuna u Petrovaradinu posle devastiranja od strane srpske pravoslavne crkve
Foto: wikipedia
Slaviša Lekić/teolog, putopisac, profesor i kolumnista
