Svetosavski fariseji žele kompromitovati ne Đukanovića, nego ideju i praksu obnove slobodne Crne Gore. Ta ideja i praksa izdignuta na državnički i evropski nivo je sotona za čelnike SPC
piše: Mihailo Terzić
„Vreme je, dvanaesti je čas da pojedini naši crkveni predstavnici prestanu biti isključivo sluge nacionalizma i politike, svejedno koje i čije, i postanu prvosveštenici i sveštenici jedne, svete, saborne apostolskecrkve. U crkvi nema Jevrejina i Grka, roba i slobodnjaka, muškog i ženskog, već su svi jedno u Hristu“ – Justin Popović
Onomad, radio SPC „Slovo ljubve“, u serijalu „Zbor zborila gospoda hrišćanska“, ko zna po koji put, u udarnom terminu reprizira tonski zapis predavanja na duhovnoj tribini protojereja Aleksandra Mihailovića o značaju Svetih tajni za vjernike SPC. Reklo bi se da naslov ovog teksta nema ništa zajedničko sa Svetim tajnama. Ali ima. Sveštenik je vješto „pronašao“, „njih dole“ (Crnogorce i Crnu Goru) i Mila Đukanovića, da budu primjer negativnosti i opasnostiza SPC.
Foto: Svetigora
Stiče se utisak da ovom svetosavskom propovijedniku Svete tajne više otkrivaju biološku mržnju u učenju svetosavskom prema Milu i Crnogorcima, nego svetost u učenju Hristovom. Govoreći o svetoj tajni Krštenja, predavač upozorava da se ne daju imena „tamo-nekih Mila i Miraša“ nego prava srpska imena.
Osokoljen , smijehom prisutnih, ovaj svetosavski filistar, zaključuje svoje metanisanje poentom, „ako se budemo držali svetih tajni ni Milo nam neće moći ništa“.
Eto takva je obrada Svetih tajni u učenju svetosavskih popova koja više služi da širi velikosrpski etnofiletizam, nego da otkrije istinsku brigu o približavanju žive crkve božje hristovom učenju.
Aktivisti velikosrpske ideologije na zadatku
SPC i njeni popovi u Crnoj Gori, od obnove crnogorske državnosti, djeluju kao politički aktivisti velikosrpske ideologije, sa zadatkom da truju socijalni ambijent u Crnoj Gori i da uz pomoć lažne vjere i lažnog svetosavskog Boga satanizuju i demonizuju sve što je izvorno crnogorsko. Političkim metanijama više šire smutnje, prevare i podjele, nego „blagu riječ Hristovu“.
Iz svetosavske klero-nacističke radionice, vodeći popovi, koriste crkvu i crkvenu službu da šire laži i stereotipe o Crnogorcima, crnogorskoj tradiciji i milenijumskom trajanju identitetskih istosti.
A počeli su sa stereotipima tipa: „Ne pravi se država od g*vana“, „ komunistička kopilad“, „majmunsko društvo“, „nacija iz Brozovog jajca“…. Posebno su na udaru kreatori i nosioci savremene vizije modernog i slobodnog razvoja sekularne i građanske crnogorske države.
U centru krstaške torture
Milo Đukanović je sve vrijeme u centru krstaške torture svetosavskih kleronacionalista. Od mnogih izmišljenih i nikad dokazanih afera pa sve do najnovijeg stereotipa „Milo, lopove“, svetosavski fariseji žele kompromitovati ne Đukanovića, nego ideju i praksu obnove slobodne Crne Gore. Ta ideja i praksa, izdignuta na državnički i evropski nivo je sotona za čelnike SPC, kao udarnim odredom ideologije „srpskog sveta“ u Crnoj Gori.
I nije samo širenje stereotipa i laži jedini neprijateljski sadržaj SPC u Crnoj Gori.
Foto: Kabinet Predsjednika
SPC je ratne zločince u Crnoj Gori proglašavala svecima i davala je blagoslov za činjenje novih zločina. Umjesto kanona svetih knjiga, kao norme crkvenog života,vodeći kler SPC u Crnoj Gori sve više afirmiše apsurde „balkanskih pravila“: Slave i Kame, Krvnika i Brata, Vjernika i Fanatika. Nema tu mjesta sabornosti u ljubaviduhovne ljepote, ona kreira raskole i sukobe. Umjesto bratske sloge dominira bratska zluradost.
Vladike SPC od duhovnih pastira postaju duhovni manipulatori lakovjernim građanima, umjesto božje molitve, šire „zli duh“ sa ideološkim iluzijama.
Boga i crkvu potčinjavaju nacionalnom egoizmu i etnofiletizmu SPC.
„Igra prestola“ na svetosavski način
Izvjesna dremljivost suverenističkog bloka, kao i djelatna impotentnost dijela njene intelektualne elite, poslužili su da SPC procijeni da je prilika da se pozabavi i praktičnim aktivnostima materijalne prirode.
Najprije je vojnim helikopterima iz Valjeva na Rumiju postavila „džepnu“ crkvicu. Kad joj je ta provokacija uspjela i kad represivni sistem države nije reagovao, počela je da se bavi otimanjem crnogorskih duhovnih i kulturnih svetinja i njihovim upisom u katastarske i zemljišne knjige. Upis je pratio ispis iz knjiga krštenih, kao „božju kaznu“ za sve one koji su se protivili toj otimačini.
Uslijedio je krstaški svetosavski pohod na jezgro crnogorske identitetske bitnosti u formi političkog litijašenja, sa velikosrpskim ikonarima na čelu. Pečatsvetosavskom jeretičkom zastiđu bio je atak na crnogorski Atos. Kada je na Cetinje, uz otpor građana, pomoću vojnog desanta u pancir ćebetu ustoličen kvisling Joanikije. Tada je SPC nametnula i svetovnu vladu a razvlastila suverenističku vlast građana Crne Gore. Tada je počela „Igra prestola“ na svetosavski način, koja još uvijek traje.
Foto: Foto: Pobjeda
SPC u Crnoj Gori pokazuje da joj je bliža teokratija nego teodulija, bliži joj je mač nego krst. Kandilo svetosavskih vjernika u Crnoj Gori sve više miriše na barut a sve manje na tamjan. A u djelovanju SPC sve se više potvrđuje smisao engleske poslovice: „Što si bliže Crkvi to si udaljeniji od Boga“.
SPC postaje jeretička fanatizovana politička formacija ideologije „srpskog sveta“. Za nju, Istina o hiljadugodišnjem trajanju duhovnih i kulturnih istosti crnogorskog identitetskog jezgra, postaje nepodnošljiva i satanizovana. Umjesto te istine, nameće se fikcija o „srpskom svetu“ u skladu sa vizijom aktuelnog predsjednika Srbije, „da će kad-tad doći do ujedinjenja Srbije i srpstva“. Možda, ali po „balkanskim pravilima“?
Cilj eliminacija Đukanovićeve vizije razvoja CG
Aktuelna politička nomenklatura Beograda je, zbog situacije sa Kosovom i pozicije „buridanovog magarca“ na međunarodnoj političkoj sceni, „glavni udar“ na Crnu Goru prepustila SPC u Crnoj Gori i subverzivnim akcijama pete i šeste kolone.
Pred njima je glavni zadatak da budu nosioci izbornog i popisnog inženjeringa sa ciljem da se do juče „ugroženi“ Srbi u Crnoj Gori pretvore u Srbe koji ugrožavaju opstanak slobodne, građanske i sekularne crnogorske Crne Gore. Jer, po ideološkoj matrici „srpskog sveta“, slobodni su samo oni Srbi, koji su u poziciji da ugrožavaju slobodu drugih!?
Foto: Pobjeda
Kreatorima te ideološke destrukcije nije cilj da dokazuju, izmaštane, nezakonite radnje Predsjednika države, nego da eliminišu njegovu viziju razvoja Crne Gore. Stereotip „Milo, lopove“, samo je maska da se zavedu i prevare građani Crne Gore, da im se Đukanović prikaže kao opsesivna mrziteljska prepreka za sve životne probleme. On je sredstvo, a ne cilj.
Oni neće da prihvate da se Đukanović nije nametnuo Crnoj Gori, nego da je kolektivna energija, desetina generacija patriotskih predaka, njega odabrala da afirmiše slobodu Crnoj Gori, za koju su one žrtvovane.
U tome je „proton pseudos“- prva zabluda svetosavskog Boga i velikosrpskog hegemona.
Ako krstašima rušilačkog pohoda uspije da ponište i razgrade vrijednosti te vizije i prakse u razvoju Crne Gore, Milo Đukanović, više neće biti „lopov“.
Do tada, građane Crne Gore treba pretvoriti u gomilu atomiziranih lakovjernika kojima se nudi svetosavski nacionalni Bog. A kad Bog dobije naciju, onda je moguće sve da se desi kao što se u prošlosti, dominacije svetosavskog Boga, i dešavalo.
Od Nemanjićkog pogroma Bogumila u srednjem vijeku, do Srebrenice u dvadesetom, crna traka svetosavskog Boga obavija prostor i vrijeme, sa zvučnima kulisama užasnog jauka poklane nejači na zgarištu spaljene kuće Petra Zvicera, u Cucama crnogorskim.
Suština banalnosti Palanke Zla
Zar takve zločine može bilo kakva laž svetosavskih jeretika da izbriše iz pamćenja pokoljenja crnogorskih patriota?
Zar može da im nametne kolektivnu amneziju i isključi racionalno rasuđivanje da je u godinama nakon obnove državnosti, Crna Gora po BND po glavi stanovnika, prvi put u istoriji, bila na trećem mjestu od svih novonastalih država avnojske Jugoslavije. Da je, skoro u cjelini, izbjegnuto NATO bombardovanje, izbjegnute sankcije. Izbjegnuta vojna intervencija Beograda. Da je međunarodni dignitet i autoritet crnogorske države bio prepoznat na međunarodnom a posebno evropskom prostoru. Crna Gora primljena je u NATO alijansu i postala najozbiljniji kandidat za prijem u EU.
U poništenju pamćenja, a prihvatanju izmaštane prošlosti i lažne budućnost, krije se suština banalnosti Palanke Zla „srpskog sveta“. Uz pomoć lažnog Boga, prevariti građane Crne Gore i prisiliti ih da selektivno pamte i vrednuju samo ono što odgovara velikosrpskom projektu imperijalnog klero-fašizma.
Jeres SPC čini dijametralno suprotan otklon od istinske vjere i stava srpskog teologa, prof. Radovana Bigovića, dekana bogoslovskog fakulteta u Beogradu, izrečenog 2007 godine:
„Nijedna nacija nema pravo da ima „svoju“ ekskluzivnu „nacionalnu crkvu“, koja bi „nacionalizovala Hrista“, učvršćivala nacionalni egoizam i obogotvoravala samu naciju. Pravilno bi bilo govoriti o Pravoslavnoj crkvi u Srbiji, Crnoj Gori, Evropi, Aziji, Africi…“
Analitika
